Sactan saca gecen...
Tam da bir saca,
Alistim derken...
Bir baskasina oluyordum transfer.
Mutemadiyen takim degistiren futbolcu gibi...
Ama gunun birinde...
Oyle bir saca baglandim ki...
Hic ayrilmak istemedim ondan.
O da bana baglanmis olmali ki,
Telkin ediyordu sahibine insan gibi,
Tokalanma arzusunu.
Sahibinin saci tokalaninca daha guzel oldugunu,
Bizatihi ona, usta bir tiyatrocuymasina,
Hissettiriyordu.
Galiba, sahibi de hoslaniyordu,
Az biraz sacini toplamaktan, tokalamaktan...
Sahibinin uyanmasindan,
Gece vaktine kadar,
Beraberdik hep.
Diyalog kurmadan da,
Anlasilabilecegini,
Ortaya koyuyorduk mukemmelce.
Ancak o, sahibi yikanmadigi vakit,
Utanirdi...
Kucuk bir cocuk gibi.
Ammavelakin askin ve sevginin,
Azili bir teslimiyet ve kabullenme oldugunu,
Henuz idrak edememisti tam anlamiyla.
Tam da her sey guzel gidiyor derken,
Sahibi bir gun aldi baska bir toka.
Ayrilmak istemeyip de, sartlarin zormasiyla,
Birbirlerine veda etmek zorunda kalan sevgililer gibi,
Ayrildik...
Belki de o gun dunyada baglanmaktan en haz duydugum seyden,
Ayrilmak mecburiyetinde kaldim...
Insanlar o denli benciller ki...
Ask, sevgi gibi guzel duygularin,
Yanilsamasini yasiyorlar, sadece kendilerine ait oldugu...
Duygulari oldugunu unutuyorlar nesnelerinin.
Cinslerine ve dogaya deger vermiyorlar ki,
Nesnelerine versinler...
Aslinda bunu biraz da biz tokalarin,
Baglamak lazim bedbahtligina.
Yasadiklarim, kaderdi, insan literaturunde.
Ancak kadersizlikti, bizim yazinimizda da.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder