Turk Dizileri İle Toplum Muhendisligi

     Dikkat buyurmalisiniz ki, baslikta bile, katiyetle ''Dizilerimiz'' deyimini kullanmaktan bilhassa kacinip ''Turk Dizileri'' deyimini kullanmayi tercihe sayan buldum. Bunun nedeni, bu dizileri kesinlikle benimsemeyisim.
     Bu diziler, pembe dizi gibi ya da oteki yabanci diziler gibi. Inanilmaz bir 'zengin hayat' mefhumu bize alttan alttan pompalanmaya calisiliyor. Adeta altindan tepsiler, altindan musluklar, her evin olmazsa olmazi bir havuz, gozumuze sokulan ickiler, simarik genclerin altindaki son model arabalar, soforlu otomobiller, koca koca holdingler vesair. Amerikan ve Ingiliz dizileriyle hicbir sekilde kiyaslamiyorum; cunku bazi temel istisnalar disinda, o ulkelerin dizilerinde boyle seylere pek rastlamiyoruz.
     Maalesef 2000 sonrasi Turk dizileri, birkac istisna disinda sinifta kalmistir. Istisnalar da kaideyi bozamadigi da herkesin malumudur. Senaryolarin kitligi, gozumuze gozumuze sokulan zengin-fakir ucurumu, kurgularin rezil olmasi, yaraticiligin sifir olmasi, birbirinin kopyasi senaryolar, dizinin merkezinde sadece entrika ve askin soz konusu olmasi gibi faktorler, Turk dizilerini pespaye ve muptezel kilmistir. Biz boyle degiliz, biz aileyiz, biz icteniz. Bizde bir mahalle kulturu vardir; ancak bu dizilerde ben bu gerceklere hic mi hic rastlamiyorum! Zengin oglanin, fakir kiza yahut zengin kizin fakir oglana askini baskalarina yutturabilirsiniz; fakat ben ve benimle hemfikir olan insanlar bu oyuna gelmiyor ve gelmeyecek!
     Turk dizileri, Turk aile yapisina kesinlikle asina degil ve toplumu da yansitmaktan oldukca irak. En basitinden, biz aksamlari beraber yemek yiyen, ailecek cay icip biskuvi, pasta vs yiyen insanlariz. O dizilerde yansitilansa, gormek istemeyecegimiz turden seyler; bildiginiz yalanlar ustune.
     Hep dusunurum, bir Super Baba, Mahallenin Muhtarlari, Sicak Saatler, Perihan Abla, Bizimkiler, Cicek Taksi, Kaygisizlar, Aynali Tahir, Ayrilsak da Beraberiz, Baskul Ailesi, Tatli Kaciklar, Cilgin Bedis, Bir Demet Tiyatro, Sidika, Eyvah Babam, Ferhunde Hanimlar, Yazlikcilar nerde derim bir de bu berbat 2000 kusagi diziler nerde diye dusunur dusunur, hayiflanirim.
     Kimyamizi bozuyorlar, bizi gercekligimizden uzaklastirip, surreal aleme sokmaya calisiyorlar; hissettirmeden. Gencleri bozuyorlar. Onlardan ozenti bir toplum olusturuyorlar. Sadece gencleri degil, orta yasli kesimin de dengelerini alt ust ediyorlar. Onlari para muptelasi yapiyorlar. Dunyevi zevkleri, hayatin amaci haline getiriyorlar. Insanlari, doyumsuz kildilar. Bizi, bildiginiz tuketim toplumu haline getirdiler. Uretme cizgisi konusunda da sirazemiz kaydi. Her anlamda sirazemiz kaydi, bendeki de laf mi! Ben artik insanlarin yaslarini bile kestiremiyorum; cunku herkes gitgide birbirine benziyor. Lutfen buna bir dur deyin. Bu berbat dizilere prim vermeyin ne olursunuz. Eski dizilere, her zamankinden daha cok sarilin; simsiki. Asliniza donun; cunku siz o dizilerde bahsedilenler gibi degilsiniz.

Toka

               Gocebe bir tokaydim,

               Sactan saca gecen...

               Tam da bir saca,

               Alistim derken...

               Bir baskasina oluyordum transfer.

               Mutemadiyen takim degistiren futbolcu gibi...

                                                                                                                                                                                   Ama gunun birinde...

               Oyle bir saca baglandim ki...

               Hic ayrilmak istemedim ondan.

               O da bana baglanmis olmali ki,

               Telkin ediyordu sahibine insan gibi,

               Tokalanma arzusunu.

               Sahibinin saci tokalaninca daha guzel oldugunu,

               Bizatihi ona, usta bir tiyatrocuymasina,

               Hissettiriyordu.

               Galiba, sahibi de hoslaniyordu,

               Az biraz sacini toplamaktan, tokalamaktan...

              

               Sahibinin uyanmasindan,

               Gece vaktine kadar,

               Beraberdik hep.

               Diyalog kurmadan da,

               Anlasilabilecegini,

               Ortaya koyuyorduk mukemmelce.

               Ancak o, sahibi yikanmadigi vakit,

               Utanirdi... 

               Kucuk bir cocuk gibi.

               Ammavelakin askin ve sevginin,

               Azili bir teslimiyet ve kabullenme oldugunu,

               Henuz idrak edememisti tam anlamiyla.

               

               Tam da her sey guzel gidiyor derken,

               Sahibi bir gun aldi baska bir toka.

               Ayrilmak istemeyip de, sartlarin zormasiyla,

               Birbirlerine veda etmek zorunda kalan sevgililer gibi,

               Ayrildik...

               

               Belki de o gun dunyada baglanmaktan en haz duydugum seyden,

               Ayrilmak mecburiyetinde kaldim...

               

               Insanlar o denli benciller ki...

               Ask, sevgi gibi guzel duygularin,

               Yanilsamasini yasiyorlar, sadece kendilerine ait oldugu...

               Duygulari oldugunu unutuyorlar nesnelerinin.

               Cinslerine ve dogaya deger vermiyorlar ki,

               Nesnelerine versinler...

               Aslinda bunu biraz da biz tokalarin,

               Baglamak lazim bedbahtligina.

               Yasadiklarim, kaderdi, insan literaturunde.

               Ancak kadersizlikti, bizim yazinimizda da.